ഒരു സംവിധായകന്റെ ആയുധപ്പുരയിൽ തന്ത്രപരമായി സ്ഥാപിച്ച പാട്ടിനേക്കാൾ വലിയ ആയുധമില്ല. വ്യത്യസ്‌തമായ സമയത്തിലേക്കും സ്ഥലത്തേക്കും നമ്മെ കൊണ്ടുപോകാൻ സംഗീതത്തിന് ഒരു മാന്ത്രിക ശക്തിയുണ്ട്. അത് സിനിമയുമായി പങ്കുവയ്ക്കുന്ന ഒരു ശക്തിയാണ്. രണ്ടും കൂടിച്ചേരുമ്പോൾ അത് സ്ക്രീനിൽ അതിശയകരമായ നിമിഷങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. സിനിമ കാണാനുള്ള അനുഭവത്തിന് സംഗീതം അവിഭാജ്യമാണ്. ഗാനങ്ങൾ പ്രേക്ഷകരിൽ വികാരങ്ങൾ ഉണർത്തുന്നു. സംഗീതത്തിന് സങ്കടകരമായ ഒരു രംഗം സങ്കടകരമാക്കാം, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു തണുത്ത നിമിഷത്തെ ഒരു ഇതിഹാസമാക്കി മാറ്റാം. ഇത് പ്രേക്ഷകരുടെ വികാരങ്ങളുമായി കളിക്കുകയും സിനിമയുടെ ടോൺ നിർണ്ണയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സിനിമാ സംഗീതത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ശക്തി, അത് പ്രേക്ഷകർ അറിയാതെ ഒരു സിനിമ എങ്ങനെ മികച്ചതാക്കുന്നു എന്നതാണ്. ഒരു സിനിമയ്ക്കുള്ളിലെ കഥാപാത്രങ്ങളോടും പ്രമേയങ്ങളോടും ആഴത്തിലുള്ള വൈകാരിക ബന്ധം നൽകിക്കൊണ്ട് ചലച്ചിത്ര സംഗീതം സിനിമാറ്റിക് അനുഭവം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു.
പ്രേക്ഷകർ ഒരു രംഗം എങ്ങനെ കാണുന്നു എന്നതിൽ സംഗീതത്തിന് വലിയ സ്വാധീനമുണ്ട്. 2008-ൽ നടത്തിയ ഒരു പഠനം കാണിക്കുന്നത്, സംഗീതം എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കുന്നു എന്നതിനെ ആശ്രയിച്ച് കാഴ്ചക്കാർ ഒരേ രംഗം വ്യത്യസ്തമായി വ്യാഖ്യാനിക്കുമെന്ന്. അങ്ങനെ, ഒരു സിനിമയുടെ സ്കോർ പലപ്പോഴും ഒരു സംവിധായകൻ പ്രേക്ഷകരോട് ഒരു നിശ്ചിത രംഗം എങ്ങനെ അനുഭവിക്കണമെന്ന് പറയുന്നതിനുള്ള ഒരു മാർഗമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഒരു സീനിലെ സംഗീതത്തിന്റെ തരം മാറ്റുമ്പോൾ സന്ദർഭത്തെ മാറ്റിമറിക്കും, സത്യം, സിനിമാസംഗീതം എങ്ങനെ തോന്നണമെന്ന് പറയുകയല്ല, കഥാപാത്രങ്ങൾ എന്താണെന്ന് നമുക്ക് തോന്നിപ്പിക്കുകയാണ്. “കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ആന്തരിക വികാരങ്ങളും ചിന്തകളും തുറന്നുകാട്ടാനും സ്ക്രീനിൽ എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് കാഴ്ചക്കാർക്ക് തോന്നുന്ന രീതി രൂപപ്പെടുത്താനും കഴിയുന്ന ഒരു ഉപകരണമാണ് മികച്ച ഫിലിം സ്കോർ”. കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് വിപരീതമായി നമ്മളെ ആ കഥാപാത്രങ്ങളോടൊപ്പം അനുഭവിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ, സ്കോർ നമ്മെ ചലച്ചിത്രലോകത്തേക്ക് കൂടുതൽ ആഴത്തിലാക്കുന്നു.
പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങളായ അലൻ ഗ്രാന്റും എല്ലി സാറ്റ്‌ലറും ആദ്യമായി ദിനോസറുകളെ കാണുന്ന രംഗത്തിൽ ജുറാസിക് പാർക്കിനായി ജോൺ വില്യംസ് സ്കോർ ചെയ്തു. സിനിമയുടെ പ്രധാന മെലഡി പശ്ചാത്തലത്തിൽ പ്ലേ ചെയ്യുന്നതിനാൽ ഇത് തികച്ചും വിസ്മയത്തിന്റെയും അത്ഭുതത്തിന്റെയും നിമിഷമാണ്. അവർക്ക് എന്താണ് തോന്നുന്നതെന്ന് നമുക്ക് കാണാൻ കഴിയും, എന്നാൽ സംഗീതം അത് അനുഭവിക്കാൻ നമ്മെ അനുവദിക്കുന്നു. ഈ രംഗം വളരെ സ്വാധീനവും അവിസ്മരണീയവുമാകാൻ കാരണം, സ്കോർ പ്രേക്ഷകരുടെ വീക്ഷണത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കാത്തതാണ്, “ഇത് സാങ്കൽപ്പികമായി സത്യമായ എന്തെങ്കിലും ഞങ്ങളെ അറിയിക്കുന്നു”. കാണികൾ എന്ന നിലയിൽ നമുക്ക് സന്തോഷം തോന്നുക മാത്രമല്ല, സംഗീതം അവരുടെ സന്തോഷം ആശയവിനിമയം ചെയ്യുകയും അവരെ കാണുമ്പോൾ സന്തോഷം തോന്നുക മാത്രമല്ല, അവരോടൊപ്പം സന്തോഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതൊരു ശക്തമായ നിമിഷമാണ്, കാരണം കഥാപാത്രങ്ങളുടെ അത്ഭുതത്തിന് പുറമേ, അലനും എല്ലിയും അനുഭവിക്കുന്ന “എല്ലാം പ്രതിഫലിപ്പിക്കാനുള്ള പൂർണ്ണ സന്നദ്ധത” സംഗീതം കാഴ്ചക്കാർക്ക് നൽകുന്നു. കാഴ്ച്ചക്കാർ എന്ന നിലയിൽ, സംഗീതം ഈ നിമിഷം അവർ ചെയ്യുന്നതുപോലെ നമ്മെ അനുഭവിപ്പിക്കുമ്പോൾ കഥാപാത്രങ്ങളുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം ആഴമേറിയതാണ്.
ജോൺ കാർപെന്റർ സ്കോർ ചെയ്‌ത ഹാലോവീനിലെ ഒരു ട്രാക്ക് , നമ്മെ ഭയപ്പെടുത്താനും അസ്വസ്ഥരാക്കാനും ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളഒന്നാണ് . ഒരു ഹൊറർ മൂവി എന്ന നിലയിൽ, ഹാലോവീൻ, കഥാപാത്രങ്ങൾക്കനുസൃതമായി നമ്മൾ ഭയപ്പെടണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്രയും കാഴ്ചക്കാരനെ ഭയപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നു. കഥാപാത്രങ്ങൾ ഭയപ്പെടുമ്പോൾ സൂചിപ്പിക്കാൻ സംഗീതം ഉപയോഗിക്കുന്നതിലൂടെ മാത്രമല്ല, മിക്ക സംഗീതവും മൈക്കൽ മിയേഴ്‌സിന് വേണ്ടിയുള്ള ഒരു അറിയിപ്പായി ആണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. മൈക്കൽ എപ്പോൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുമെന്ന് സൂചിപ്പിക്കാൻ അവ പ്ലേയ് ചെയ്യുന്നു. ചില സംഗീത സ്പന്ദനങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ, “മോശമായതും തടയാനാകാത്തതുമായ” എന്തെങ്കിലും അടുത്ത് വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷകൾ കാഴ്ചക്കാരിൽ ഉടലെടുക്കും. ഒരിക്കൽ മൈക്കിൾ തന്നെ പിന്തുടരുന്നത് ലോറി കാണാൻ തുടങ്ങിയാൽ, മൈക്കിൾ തന്റെ സഹോദരിയെ കൊല്ലുമ്പോൾ സിനിമയുടെ തുടക്കത്തിൽ കേട്ട അതേ സംഗീതമാണ് മുഴങ്ങുന്നത്. ഗൈഡോ ഹെൽഡ് പറയുന്നു, “നോൺഡിജെറ്റിക് സംഗീതം ഡൈജെസിസിനുള്ളിൽ എന്തെങ്കിലും ഉദ്ഭവിക്കുന്നതായി തോന്നാം”, സിനിമയിലെ സംഗീതം കഥാപാത്രങ്ങളുടെ വികാരങ്ങളെ ആശയവിനിമയം ചെയ്യുകയും മൈക്കിളിന്റെ തന്നെ പ്രേതത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മൈക്കിളിന്റെ ആദ്യ കൊലപാതകത്തിനിടയിൽ ആദ്യമായി കേട്ട ഗാനം കേൾക്കുമ്പോൾ, ലോറി ഭയപ്പെട്ടുവെന്ന് മാത്രമല്ല, മൈക്കിളിനോടും മരണത്തോടും ഞങ്ങൾ അതിനെ ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നതിനാൽ, കാഴ്ചക്കാർ ലോറിയെ പോലെ ഭയപ്പെടുകയും അവർ എന്ത് കാണുമെന്ന് സ്വയം ഭയപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഇത്തരത്തിൽ ഒരു ചിത്രത്തിലെ ഓരോ സംഗീത ശകലവും ഓരോ സാഹചര്യങ്ങളെ ആദ്യം പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുകയും പിന്നീട് അത് വീണ്ടും കേൾക്കുമ്പോൾ സമാനമായ സാഹചര്യത്തിന്റെ ആകാമാനമാണ് എന്ന് നമ്മെ ഊർമ്മിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. ഒരു പക്ഷേ ഓരോ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കും നൽകുന്ന പശ്ചാത്തല സംഗീതവും നമ്മെ സംവിധായകൻ ആ കഥാപാത്രത്തെ കാണുന്ന ഭാവത്തോട് കൂടുതൽ അടുപ്പിക്കും
